έρευνα:


 

live reviews

Φεβρουάριος - Μάρτιος 2010 "Big Band" @ Μετρό

    Είχα την τύχη να βρεθώ στην πρώτη μουσική παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά.Αν και δεν υπήρξα ποτέ φανατικός θαυμαστής της πορείας του(καλλιτέχνης με ίσως το πιο φανατικό fan club,το οποίο νιώθει ένα εντονότατο ψυχικό δέσιμο με τον καλλιτέχνη),εντούτοις είναι πολύ υψηλή η εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπο του λόγω της αειθαλούς ποιοτικής πορείας του( παραπάνω από 15 χρόνια) και των πού έξυπνων και εύστοχων μουσικών του βραδιών(οι οποίες κάνουν το Φοίβο Δεληβοριά να μου θυμίζει έναν πιο γελαστό Tom Waits, με τη μελωδία και την καλοσύνη του Elvis Costello,με grunge πνεύμα και boem χαρακτήρα).

   Για φέτος, στο "Μετρό" συνεργάζεται με δύο σπουδαίους μουσικούς,με τους οποίους συνθέτουν τη λεγόμενη BIG BAND ,που είναι και το concept της βραδιάς.

  Η "BIG BAND" του Φοίβου Δεληβοριά μας επιφυλάσσει 30 μουσικά όργανα,(από κοντραμπάσο-σαν μόνιμο όργανο σχεδόν- μέχρι και νερόφωνο ή μουσικό πριόνι και theremin),προσεκτικά και έξυπνα επιλεγμένες διασκευές (από το Sex Bomb μέχρι Tom Waits,Georges Brassens,καθώς και μια ολόψυχη διασκευή,μόνο με κιθάρα, του "Υπάρχω" )

   Το πρώτο μέρος μπορεί να φανεί αμήχανο στο κοινό μάτι,αφού η όλη ενορχήστρωση πια θυμίζει τζαζ και πειραματικά στοιχεία περισσότερο από ποτέ. Η εκτέλεση των κομματιών άρτια,που φανερώνει εμνευσμένους και παθιασμένους μουσικούς.

   Ειδικά ο Γιώργος Κατσάνος δίνει show με τα διάφορα όργανα που χρησιμοποιεί και κυρίως δίνει την αίσθηση ενός βιρτουόζου που δεν κοιτάει τις εντυπώσεις,αλλά την ουσία.

  Ο Σταμάτης Σταματάκης στο άλλο άκρο της σκηνής,με το κοντραμπάσο του κατά κύριο λόγο,φανερώνει το δέσιμο του με τα τραγούδια και το groove του.

   Ο Φοίβος Δεληβοριάς,στο κέντρο αυτών,κάνει τα δικά του-γνωστά πια κόλπα με το κοινό και εξαπολύει ατάκες με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο,αστειευόμενος ή μη.Είναι να απορείς πως έχει τόση ενέργεια και τόσο πάθος και χαίρεσαι να διαπιστώνεις τη συνεχή μουσική του εξέλιξη.Τα νέα του τραγούδια είναι πιο ολοκληρωμένα αό ποτέ  μουσικά και τον καθιερώνουν πια σαν μία -οριστικά πια- ολικής αποδοχής ποιοτικό καλλιτέχνη,που κυνηγάει και ασχολείται με τη μουσική και όχι με τη δημοσιότητα Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα σαν σκέψη η μελλοντική πορεία του καλλιτέχνη,ο οποίος τραβιέται σε όλο και πιο αντιεμπορικά αλλά και ποιοτικά μονοπάτια.

   Το δεύτερο μέρος είναι σαφώς ανώτερο,αφού και το κοινό συμμετέχει πια πιο εύκολα και ακολουθεί το "παιχνίδι" της παράστασης.

   Η παρουσία του κοινού ήταν θερμότατη και όλοι έφυγαν ευτυχισμένοι με το πέρας του 3ωρου προγράμματος.Ένα κοινό με μέσο όρο τα 30,το οποίο ήξερε όλες τις επιτυχίες,δεν μπορούσε όμως να συμβαδίσει με τον καλλιτέχνη αρκετές φορές(φερειπείν,στο άκουσμα του ονόματος του Tom Waits ή ακόμη και του Leonard Cohen,λίγοι αναταποκρίθηκαν και ουδείς στις περιπτώσεις του Robert Altman και του Georges Brassens).Κατάσταση επικίνδυνη και αρκετά συχνή στην Ελλάδα,όπου ακούμε συγκεκριμένα και ταμπελοποιημένα πράγματα σαν λαός

   Το πρόσημο της βραδιάς,όπως και να έχει θετικό,αφού ο Δεληβοριάς στο τέλος υπερνικάει τα πάντα με τον αυθορμητισμό του και την ευφυία του.Μακάρι να ακολουθήσουν τα καλύτερα και ας πράξει όπως νομίζει.

   Ο χρόνος φαίνεται πως μετράει συνεχώς υπέρ του.

Σπύρος

ΥΓ1
Εξσιρετική και η Ρένα Μόρφη στην κίνηση και το τραγούδι.Ταλέντο που δουλεύεται δεν χάνεται.

ΥΓ2
Ευχή στον κο Δεληβοριά να αποτινάξει τη σημερινή αναγκαιότητα του να μπορεί να παίξει  μόνο το I´ M YOUR MAN του Cohen και όχι άλλα τραγούδια από το όμορφο jukebox του.

                                                                    -----

   Καταρχάς συγχαρητήρια σε όλους για τα reviews που θα ζήλευαν και στους ΤΙΜΕS. Ήρθε η ώρα να πω και γω δυο λογάκια για την εμπειρία που πήρα από τη πρεμιέρα στο Mετρό.

    Ξεκινώντας με το "Αφού δε μʼαγαπάς" σε τελείως πειραγμένη εκτέλεση κατάλαβα ότι αυτό που θα δω και θα ακούσω θα ναι κατι τελείως διαφορετικό από άλλα live του Φοίβου. Η αρχή του πρώτου μέρους είχε υποτονικό ύφος. Κάπως σκοτεινό, εσωτερικό σε συνδυασμό με το πολύ προσεγμένο background ένιωθα λες και βλέπω θεατρική παράσταση παρά συναυλία. Εξαρχής (από την αφίσα και τις φωτογραφίες με τη μπάντα) είχα την εντύπωση πως αυτό ήθελε να δημιουργήσει. Το πέτυχε με τον καλύτερο τρόπο. Το στυλ αυτό ταιριάζει πολύ στο Δεληβοριά, σαν να τσαλακώνει την εικόνα του και στα συν που δε κωλύεται στο να το παρουσιάσει τόσο ξεκάθαρα όταν στα άλλα live είναι groovy.

    Σιγά-σιγά το πρώτο μέρος γίνετε ίσως πιο ανάλαφρο, κανα δυο ιστοριούλες και ατάκες θυμίζουν την αύρα από τα γνωστά live. Στο δεύτερο μέρος φανερά ανανεωμένος επιστρέφει για να μας χαρίσει μάλλον την πιο ωραία εκτέλεση του ʽʼΤρένου στη κορυφογραμμήʼʼ. Dylanική καθαρά και απολαυστική, νομίζω από τις πιο ωραίες στιγμές της παράστασης.

    Και μέχρι εδώ δεν έχω πει τίποτα για τους μουσικούς. Ο κύριος Σταματάκης στο μπάσο πολύ δυνατός,και ενορχηστρωτικά η ραχοκοκαλιά των κομματιών, δίνει τη βασική γραμμή με συναίσθημα, όπου χρειάζεται (π.χ. στο "Χάλια"). Ο κύριος Κατσάνος με τα περί τα 30 όργανα αν μη τι άλλο εντυπωσιακός. Δε θα το κρύψω στην αρχή μου χε κακοφανεί λίγο το όλο εγχείρημα. Δηλαδή τι νόημα έχει να βάλεις το μουσικό πριόνι σε ένα κομμάτι; Μου χε φανεί λίγο σαν κίνηση εντυπωσιασμού. Τελικά μάλλον έπεσα έξω (πλην λίγων περιπτώσεων). Όλο αυτό που κατάφεραν οι 3 τους (και η Ρένα Μόρφη) ήταν πανέμορφο, ιδιαίτερα καλαίσθητο, με στυλ και χωρίς να χάνει το καλό της γούστο η παράσταση. Πιο συγκεκριμένα το "Mονοπάτι" και το καινούριο "Aλλη καρδιά" ήταν σαν σάουντρακ σε ταινία του Ταραντίνο, η διασκεύη του "Ηe needs me" σε πάει Νεα Ορλεάνη, Το "Υπάρχω" γυμνό υπέροχο όπως του αξίζει, Η Ρένα Μόρφη θεατρική και μάλλον πολύ ταλαντούχα ( ο χορός της στο "Το ʽπα το ʽκανα" κόκαλο!) . Οι λίγες περιπτώσεις που αναφέρω παραπάνω ότι βγήκαν offside ήταν το μουσικό πριόνι σε ένα κομμάτι (δε θυμάμαι ποιο) και μερικά άλλα τα βρήκα σχετικά ανούσια χωρίς να παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον( εάν δεν είσαι μουσικός) ούτε καν ηχητικά. Άλλα σημεία που βρήκα αρνητικά ήταν η "παρέμβαση" της Ρένας στην "Yβρεοπομπή" και η εκτέλεση του "Aυτή που περνάει". Δε μου ʽρχεται κάτι άλλο. Φιλοκαλούμεν μετ ʽευτελείας –ταιρίαζει κατά κάποιον τρόπο.

    Για ό,τι ξέχασα θα επανέλθω.Καλή αντάμωση!

Aλέξης

                                                                       -------------

      Είτε πρόκειται για ένα γεύμα, είτε για την πρεμιέρα της νέας παράστασης του Φοίβου, το ίδιο σου το είναι θα σου δηλώσει ευθαρσώς αν η εκάστοτε εμπειρία αξίζει να χαρακτηριστεί ως απολαυστική. Έτσι λοιπόν, όταν τα χείλη "κολλάνε" σε ένα αμήχανο χαμόγελο, τότε μάλλον η παρέλαση αλλόκοτων μουσικών οργάνων επί σκηνής εκτέλεσε την αποστολή της άρτια. Όταν η φωνή σου ενθουσιάζεται σε παιδικό βαθμό, μπορεί και το παιχνίδι του καλλιτέχνη με το κοινό να ήταν η ευκαιρία που ζητούσες για να φωνάξεις τον αγαπημένο σου στίχο. Όταν τέλος η χιλιοστή φορά που ακούς ένα τραγούδι, σπάει το χρόνο και σε πηγαίνει πίσω, στην ίδια μαγεία που ψήλωνε το volume χρόνια πριν, τότε σίγουρα η νέα εκτέλεση είχε κάτι να πει. Μην τα πολυλογούμε άλλο, τόσο σε ένα γεύμα και σε μία μουσική παράσταση, δεν παίζει τόσο ρόλο η συνταγή και η σύλληψή της, αλλά και το να έχεις καλά υλικά και πάνω απ´ όλα το σωστό μάγειρα. Και το βράδυ της Παρασκευής ο Φοίβος και η παρέα του μας κάναν να ζητάμε και άλλο πιάτο.

Παναγιώτης Στάθης

                                                              --------------

  Η έκφραση «Big Band» μου έφερνε στο μυαλό μια μεγάλη σε αριθμό μελών μπάντα αλλά η πραγματικότητα με διέψευσε. Βέβαια, όταν ο κάθε ένας από τους μουσικούς (μαζί με το Φοίβο) παίζει από τουλάχιστον 3 όργανα, τότε ναι μιλάμε για μεγάλη μπάντα.

    Μʼ άρεσε το Μετρό, γιατί υπήρχε αρκετός χώρος για τους όρθιους να κινηθούν και να χορέψουν χωρίς να ενοχλούν και να ενοχλούνται από τους καθήμενους. Μόνο που όταν μιλάω για «χορό» δεν μπορώ να εννοήσω τους χορούς που έριχνα με την παρέα μου στις προηγούμενες εμφανίσεις του Φοίβου αφού πολύ απλά οι ενορχηστρώσεις δεν το επέτρεπαν. Άρα τουλάχιστον μπορούσαμε να σταθούμε με την ησυχία μας!

    Διαφορετικός ο Φοίβος, διαφορετικό το στυλ των τραγουδιών, διαφορετικά όλα. Όμως τα αγαπημένα μου τραγούδια ήταν εκεί. Καλά όχι όλα αφού για άλλη μια φορά (με εξαίρεση το περσινό πρόγραμμα) δεν υπάρχει τίποτα από Παρέλαση ενώ το «Και του χρόνου» ανήκει κι αυτό… στον παλιό χρόνο.

    Πολλά νέα τραγούδια δείχνουν ότι ο Φοίβος έχει κάνει στροφή σε πιο εσωτερικά μονοπάτια ή τουλάχιστον αυτό μου έδωσε εμένα να καταλάβω. Μου φαίνεται πιο ερωτικός (ή ακόμη και «νευρωτικός» όπως είπε σε κάποιο σημείο), πιο σκεπτικός και πιο ψαγμένος απʼ ότι στο παρελθόν. Είναι μάλλον νωρίς να έχω κάποια γνώμη γιʼ αυτά αφού δεν ξέρω καν πως θα είναι ηχογραφημένα στον δίσκο πάντως μέχρι στιγμής μʼ αρέσουν πολύ οι μελωδίες και οι στίχοι στην πλειοψηφία αυτών. Θα ξεχωρίσω μάλιστα αυτό που τραγουδούσε μαζί με την Ρένα Μόρφη και η οποία σημειωτέον εκτός από την όμορφη παρουσία διαθέτει και πολύ καλή φωνή!

    Οι ενορχηστρώσεις από τα πρώτα δευτερόλεπτα δεν σου αφήνουν περιθώριο να μαντέψεις ποιο τραγούδι κρύβουν κι αυτό το ονόμασα πρόκληση. Γιατί αυτό το –ας πούμε -  παιχνιδάκι έπαιξα με την παρέα μου: Ποιος θα βρει πρώτος το τραγούδι και δυστυχώς αποτύχαμε εντελώς. Πάντως τολμώ να ομολογήσω ότι σε πολλά λάτρεψα τις τωρινές ενορχηστρώσεις (π.χ. στο «Θέλω να σε ξεπεράσω», «Το ʽπα Το ʽκανα») και όχι τόσο τις πρωτότυπες και ίσως αυτό να οφείλεται στην ποικιλία οργάνων που παίζει ο Γιώργος Κατσάνος.

    Αξίζει να πω για αυτήν την ποικιλία αφού έχασα το μέτρημα στα όργανα που χρησιμοποίησε. Ο άνθρωπος έβγαζε ήχους από περίεργα όργανα που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν συγκράτησα τα ονόματά τους πέρα από το theremin και το μουσικό πριόνι που τα έχω ξαναδεί πάντως είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο ήχος και το μουσικό αποτέλεσμα. Το μόνο που ίσως να μου χάλασε λίγο την ηχητική ήταν οι συχνές ομιλίες του κοινού.

     Οι διασκευές του Φοίβου ήταν ταιριαστές στο ύφος του μόνο που το τελευταίο τραγούδι που περίμενα να διασκευάσει ήταν το «Υπάρχω» του Καζαντζίδη και μάλιστα με μια φωσφοριζέ πράσινη ηλεκτρική κιθάρα!! Μιλώντας για κιθάρα, μου έλειψε η a la πιάνο μελωδία του «Καλοκαίρι θα ʽρθει» αλλά μια χαρά ακούστηκε κι έτσι έγχορδα.

     Νομίζω ότι μία μόνο επίσκεψη για το φετινό πρόγραμμα δεν αρκεί. Προσωπικά θέλω την επόμενη φορά να συγκρατήσω τα ονόματα των πολυάριθμων μουσικών οργάνων αλλά και να αφεθώ ξανά σε αυτές τις πρωτόγνωρες (για το μέχρι πριν από λίγο στυλ του Φοίβου) μελωδίες κι ενορχηστρώσεις. Εις το επανιδείν λοιπόν!

Μαρίνα

                                                                       ---------

    Σε μια εποχή που εκλείπει η φαντασία και όλα επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τυποποιημένο τρόπο, ο Φοίβος Δεληβοριάς φαίνεται πως έχει βρει το αντίδοτο και επανέρχεται στο μουσικό προσκήνιο με μια νέα, εναλλακτική -ανατρεπτική θα μπορούσε να πει κανείς- πρόταση!Οι εμφανίσεις του στο ΜΕΤΡΟ έρχονται σε αντιδιαστολή με ό,τι περιμένει κάποιος απ´ τον γνωστό τραγουδοποιό ενώ παράλληλα προσφέρουν μια διαφορετική ακουστική σύνθεση!

   Ήδη απ´ τον τίτλο της παράστασης, "BIG BAND",o Φοίβος Δεληβοριάς δίνει άλλο περιεχόμενο στις λέξεις!Στο πρώτο άκουσμα ο θεατής θα ανέμενε μια πολυπρόσωπη μπάντα που αρκείται σε γνωστούς ήχους και ρυθμούς!Κι όμως η σκέψη αυτή απέχει απ΄ την πραγματικότητα έτη φωτός!Ολόκληρη η παράσταση στηρίζεται σε μόνο 2 μουσικούς, τον Σταμάτη Σταματάκη στο κοντραμπάσο και το τρομπόνι και τον Γιώργο Κατσάνο,ο οποίος είναι στην ουσία και ο υπεύθυνος για την ονοματοδοσία της παράστασης!Είναι χαρακτηριστικό ότι στην σκηνή ακούγονται συνολικά 30 διαφορετικά μουσικά όργανα που οι περισσότεροι αγνοούν ακόμη και την ύπαρξή τους για π.χ. μουσικό πριόνι, στυλόφωνο, hang κ.ά.

   Στα πλαίσια αυτά είναι εύλογο ότι οι ενορχηστρώσεις ακολουθούν ένα νέο τύπο που δεν δομούνται τόσο σε νότες, όσο σε παράξενους ήχους! Το γεγονός αυτό βέβαια είναι ξένο ως προς τα ακούσματα ενός μέσου θεατή,όμως, αυτός είναι και ένας απ´ τους πιο βασικούς λόγους που πρέπει κανείς να επισκεφτεί την μουσική σκηνή(εκτός απ´ την παρουσία του Φοίβου Δεληβοριά)! Σ´ αυτό το σημείο πρέπει να εξάρει κανείς τόσο την επιλογή όσο και την διαμόρφωση του συγκεκριμένου χώρου!Το πιο βασικό είναι ότι πρόκειται για ένα χώρο που μπορεί να ανταποκριθεί με επιτυχία στις μεγάλες μουσικές ανάγκες της παράστασης!Γιατί όταν οι απαιτήσεις είναι τόσο μεγάλες ο κίνδυνος να χαλάσει ένα τέτοιο εγχείρημα είναι μεγάλος, κάτι όμως που ευτυχώς στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει!Εξάλλου και τα λιτά σκηνικά συμπληρώνουν την αληγορική αίσθηση που αποπνέει απ´ τα νέα ακούσματα!

     Είναι δεδομένο ότι η επιλογή των τραγουδιών δεν θα μπορούσε να μην τύχει της ανάλογης προσοχής!Όπως δηλώνει άλλωστε ο ίδιος ο Φοίβος Δεληβοριάς από σκηνής βασικό κριτήριό του ήταν μια συλλογή από ερωτικά τραγούδια!Έτσι ο θεατής εκτός απ´ τις γνωστές μεγάλες επιτυχίες του τραγουδοποιού έχει την ευκαιρία να ακούσει διασκευές από μια ευρεία γκάμα(από Cohen, Tom Jones-"sex bomb"- και Brassens μέχρι Καζαντζίδη  και Πλάτωνος)! Πιο σημαντικό όμως είναι ίσως το γεγονός ότι ο θεατής θα ακούσει τα νέα τραγούδια του!

    Ο ίδιος ο Φοίβος φαίνεται να απολαμβάνει τα νέα δεδομένα και γι´ αυτό δεν διστάζει να κάνει λίγο πιο interactive τη σχέση με τους θαυμαστές του!Σε μια απ´ τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, "Aυτή που περνάει", δεν διστάζει να παραμερίσει όλα τα διαθέσιμα μουσικά όργανα και μαεστρικά να κατευθύνει το κοινό σε μια νέα σύνθεση!

   Εξάλλου ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για την εμφάνιση στο πλευρό του Φοίβου Δεληβοριά της ανερχόμενης τραγουδίστριας Ρένας Μόρφη, η οποία τόσο με τις φωνητικές δυνατότητες όσο και με την γενικότερη παρουσία της κλέβει πραγματικά τις εντυπώσεις και υπόσχεται πολλά για το μέλλον!

   Αναμφισβήτητα μια παράσταση όπως το Big Band έχει να προσφέρει πολλά στον επισκέπτη!Απ´τη μια η παρουσία του Φοίβου Δεληβοριά, απ´ την άλλη το άκουσμα διαφορετικών ήχων είναι το δίπτυχο που εγγυάται ότι όποιος επισκεφτεί το ΜΕΤΡΟ στο Γκύζη σε κάποια απ´ τις προγραμματισμένες παραστάσεις σίγουρα θα βγει κερδισμένος!!!

 Παναγιώτης

                                                                 ----------

Big Band.. με 30 μουσικά όργανα επί σκηνής!”

Έτσι μας συστήνεται η νέα παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά -και η ανυπομονησία για την πρεμιέρα έγινε ακόμη μεγαλύτερη αφού στην αφίσα έβλεπα μόνο τέσσερα άτομα, το Φοίβο, δύο μουσικούς και την τραγουδίστρια Ρένα Μόρφη! Πού είναι οι υπόλοιποι μουσικοί?

   Η απάντηση δίνεται από τα πρώτα λεπτά της παράστασης. 30 μουσικά όργανα είναι επί σκηνής.. αλλά τα περισσότερα -και τα πιο περίεργα- παίζονται από τον “άνθρωπο - ορχήστρα”, τον μουσικό Γιώργο Κατσάνο. Με τη βοήθειά του -και του Σταμάτη Σταματάκη στο μπάσο- τα ήδη γνωστά τραγούδια του Φοίβου κυριολεκτικά μεταμορφώνονται!! Μην επιχειρήσετε να μαντέψετε από την εισαγωγή ποιο τραγούδι είναι. Το δικό μου σκορ ήταν 1/10.. ε, μετά σταμάτησα την προσπάθεια και απλά απολάμβανα τους νέους ήχους. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει να ακούμε, όμως σίγουρα ενδιαφέρον!

   Στο πρόγραμμα παρουσιάζονται για πρώτη φορά και επτά από τα νέα τραγούδια του Φοίβου, που έχουν ως θέμα τον έρωτα. Προκαλεί, ευχάριστη, έκπληξη ότι στα τραγούδια αυτά ο Φοίβος πειραματίζεται και με τη μουσική, και δε στηρίζεται μόνο στους στίχους. Ήπιων τόνων, ʽακουστικάʼ τα περισσότερα, μας ταξίδεψαν ευχάριστα.

   Παρέα με το Φοίβο και η νέα τραγουδίστρια Ρένα Μόρφη, που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.

   Ιδιαίτερες οι στιγμές που ο Φοίβος ερμηνεύει και ξένα τραγούδια -ένα αγγλικό και ένα γαλλικό- , πειραματίζεται με τον πολύ γνωστό ʽκαθρέφτηʼ και το ʽαυτή που περνάειʼ και ερμηνεύει τραγούδια άλλων. Αν ξεχώριζα κάποιο, αυτό θα ήταν το ʽΚοπερτίʼ της Λένας Πλάτωνος, το τραγούδι που έκλεισε και το κανονικό μέρος του προγράμματος.

   Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται -στο 4 o encore- με ένα νέο τραγούδι, που όμως δε θα μπει στο δίσκο, το ʽβαλσάκι της Δάφνηςʼ. Το τραγούδι αυτό θυμίζει τα τραγούδια του Φοίβου που ήδη γνωρίζουμε -όπου ο στίχος είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Μετά, όμως, από την παράσταση, τα νέα κομμάτια και τους πειραματισμούς στα παλιότερα, ένιωσα ότι το τραγούδι αυτό δε με ʽκάλυψεʼ. Υποθέτω ότι υπό άλλες συνθήκες, και χωρίς να έχω δει την Big Band, θα ήταν ένα τραγούδι που θα σιγοτραγουδούσα.. Μήπως τελικά η Big Band ανεβάζει ψηλά τον πήχυ;

   Ιδανικό φινάλε με το ʽκαλοκαίρι θα ρθειʼ, με την κιθάρα του Φοίβου και το theremin. Ο ήχος που έβγαζε το μουσικό αυτό όργανο -που λειτουργεί με ηλεκτρομαγνητικά κύματα όπως μας πληροφόρησε ο Φοίβος- μου θύμιζε τα κύματα της θάλασσας. Μαγική αίσθηση!

polina

 -----------

   Ακολουθούν οι εντυπώσεις μου από την χθεσινή πρεμιέρα της πιο ώριμης, δημιουργικής και μουσικά ενδιαφέρουσας παράστασης του Φοίβου. Το πρώιμο γενικό συμπέρασμα για μένα είναι το εξής: η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής (ενδεχομένως και να) απεβίωσε, πάντως δεν θεραπεύθηκε (ακόμη τουλάχιστον).

   Ήδη από την έκδοση του δελτίου τύπου και τις φωτογραφίες που το συνόδευαν, ήξερα ότι θα παρακολουθήσω κάτι εντελώς ιδιαίτερο και οπωσδήποτε διαφορετικό απ´ όλες τις προηγούμενες παραστάσεις του Φοίβου. Το γουστάρω αυτό γενικώς. Δεν θέλω ο καλλιτέχνης να επαναλαμβάνει κάθε χρόνο τα ίδια, παρόλο που αρκετοί αγαπημένοι μου καλλιτέχνες, επί σειρά ετών, παίζουν και ξαναπαίζουν το ίδιο πράγμα. Πάντα γουστάρω να ακούω πειραγμένες ενορχηστρώσεις ήδη γνωστών κομματιών. Εγώ, όμως, που βλέπω τον Φοίβο κάθε χρόνο. Και ο Φοίβος, ασφαλώς, ή ο κάθε Φοίβος, που θα έχει λογικά βαρεθεί να παίζει και να ξαναπαίζει τα σουξέ δέκα χρόνια χειμώνα-καλοκαίρι. Ένα συν, λοιπόν, μόνο και μόνο για την επιλογή αυτή. Το ζήτημα είναι να ακολουθήσει κανείς αυτήν την επιλογή μέχρι τέλους, δίχως εκπτώσεις. Εξηγούμαι.

   Ένιωσα ότι ο Φοίβος ακροβατούσε ανάμεσα σε αυτό που ήθελε να κάνει και είχε στο μυαλό του και στις εμπορικές απαιτήσεις μιας νυκτερινής μουσικής σκηνής. Θέλησε να προσεγγίσει ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά ταυτόχρονα έπρεπε  να κρατήσει τον κόσμο κάποιες συγκεκριμένες ώρες από κάτω, για να καταναλώσει αλκοόλ και να ακούσει τα γνωστά χιτάκια του. Γιατί πάντα έρχεται κόσμος που δεν τον έχει ξαναδεί live (είχα φέρει αρκετούς τέτοιους στην παρέα) και κόσμος που θέλει απλώς να καταναλώσει ένα μπουκάλι ουίσκι ακούγοντας live μουσική.

   Λοιπόν, αυτά που πήρα ως ακροατής και θεατής από την σκηνή του ΜΕΤΡΟ είναι τα εξής: τέλος οι παρλάτες και τα γελάκια, τέλος τα χοροπηδητά και οι «άγαρμπες» χορευτικές φιγούρες, τέλος τα συνηθισμένα «φοιβικά στιχάκια» στα καινούρια τραγούδια, τέλος η διεκπεραίωση ενός συνηθισμένου μουσικού προγράμματος διανθισμένου με τις (επίκαιρες ή μη) εμπνεύσεις κάθε χρονιάς. Περισσότερο focus στη μουσική, στις μελωδικές γραμμές, στις ενορχηστρώσεις, στο στήσιμο μιας μουσικής παράστασης με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Ένας Φοίβος επί σκηνής περισσότερο εσωστρεφής και μελαγχολικός από κάθε άλλη φορά, ανασύροντας και επικοινωνόντας εντελώς διαφορετικά συναισθήματα (όχι μόνον με την στιχουργική του ικανότητα). Όλο αυτό νιώθω ότι ξεκίνησε δειλά δειλά πέρυσι στο Γυάλινο και φέτος επιδιώχθηκε η κορύφωσή του. Δεν είναι εύκολο, βέβαια, και εν τέλει δεν είμαι σίγουρος αν πέτυχε το πείραμα.

   Κανένα από τα ήδη γνωστά τραγούδια δεν ακούστηκε με γνώριμο τρόπο. Όλα είχαν πειραχτεί απ´ άκρη σε άκρη. Άλλες φορές το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον (π.χ. Τρένο στην κορυφογραμμή, Αφού δεν μ´ αγαπάς, Μπόσα Νόβα, Το καλοκαίρι θα´ ρθει, Χάλια), άλλες παντελώς αποτυχημένο κατά τη γνώμη μου (βλ. Ένας σκύλος στο Κολωνάκι, Θέλω να σε ξεπεράσω, Υβρεοπομπή, Φώτης).

   Το όλο σκηνικό με τα περίεργα όργανα του Γ. Κατσάνου ήταν πράγματι εντυπωσιακότατο, ωστόσο μετά την πρώτη ώρα του προγράμματος εξαντλούταν πλήρως το εντυπωσιακό του πράγματος και το θέμα ήταν τι έφτανε στα αυτιά μας.

   Εξαιρετικός αναμφίβολα ο Σταματάκης στο μπάσο. Καθοριστική συμβολή του οργάνου αυτού, η ραχοκοκαλιά όλου του προγράμματος.

   Η Ρένα Μόρφη, τώρα, πράγματι εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, υπερβολική, όμως, στις κινήσεις της, είπε δύο τραγούδια μόνον αν θυμάμαι καλά, τα οποία απεδόθησαν απλά ικανοποιητικά. Ήταν ξεκάθαρος, όμως, ο ρόλος της να δώσει ανάσες ξεκούρασης στον Φοίβο. Θα μπορούσε νομίζω να έχει περισσότερο ενεργό ρόλο στην παράσταση.

   Εύστοχες οι επιλογές των ξένων τραγουδιών που προαναφέρθηκαν και σύμφωνες με το όλο concept (πολλά μπράβο γι αυτό), άστοχη κατ´ εμέ η επιλογή του «Υπάρχω» και μάλιστα στο ανκόρ! Επίσης, πρώτη φορά ακούω τόσο καθαρό και ικανοποιητικό ήχο σε παράσταση του Φοίβου. Επιβαλλόταν, μάλιστα, στην συγκεκριμένη παράσταση για να πετύχει τον στόχο της. Μπράβο. Εξαιρετικά, δίχως αμφιβολία, τα σκηνικά και τα φώτα. Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν από τους παράγοντες που προσπάθησαν να δέσουν όσο το δυνατόν περισσότερο αυτό που παρακολουθήσαμε.

   Συνοψίζοντας. Εκτιμώ πως ο Φοίβος έπρεπε να πάρει το ρίσκο μέχρι το τέλος για να το κερδίσει. Αμήχανες και ασύνδετες στιγμές με το όλο πρόγραμμα οι παντελώς άνευρες εκτελέσεις των Υβρεοπομπή, Θέλω να σε ξεπεράσω, Ένας σκύλος στο Κολωνάκι και κάποιων άλλων. Το ίδιο ισχύει και για τις εμπνεύσεις με το Αυτή που περνάει και τον Καθρέφτη και την συμμετοχή του κόσμου. Ίσως το φοβήθηκε και προσπάθησε με κάποιον τρόπο να κρατήσει απλώς τον κόσμο από κάτω. Κατ´ αυτόν τον τρόπο μπλόκαρε όλο αυτό που θα μπορούσε να αποτυπωθεί από μια σφιχτή, δίωρη παράσταση, κρατώντας μόνον τα κομμάτια που τον ενδιέφεραν καλλιτεχνικά και παρουσιάζοντας την καινούρια του δουλειά. Αρκούσε αυτό πιστέυω. Θέλω να πω το εξής: Η κάνεις την επιλογή και την υποστηρίζεις, δίχως εκπτώσεις, παρουσιάζοντας μια ιδιαίτερη καλλιτεχνικά παράσταση με τα καινούρια σου τραγούδια (σε έναν άλλον χώρο πάντως και όχι στο Μετρό, χωρίς φυστίκια και φρουτάκια)  ή μετατρέπεις όλο αυτό σε πρώτο μέρος ενός προγράμματος, στο οποίο όμως συμπεριλαμβάνεις και ένα δεύτερο μέρος, ποιο οικείο στους ακροατές σου, με περισσότερη ένταση, για να φτάσει όλο αυτό σε μια κορύφωση, στοιχείο απαραίτητο σε κάθε live. Αυτό ήταν  που έλειπε, κατά κύριο λόγο, χθες.

   Θα επανέλθω με επιμέρους εντυπώσεις και ό,τι άλλο καρφωθεί στο μυαλό μου.

   Για τα καινούρια τραγούδια εντυπώσεις αφού τα ξανακούσω. Είναι απαραίτητη μια δεύτερη ακρόασή τους, για να μην αδικηθούν.

  Τα ξαναλέμε στο Μετρό παιδιά.

Χρήστος Γιαλαμάς

 -----------

 
  ©2007-2024 Copyright foidel.gr All rights Reserved